Στη νέα στήλη του WHEN “Θάρρος & Αλήθεια“ θα βρεις απλές, καθημερινές, σύγχρονες ιστορίες των μεντορισσών του δικτύου μας για να εμπνευστείς, να τολμήσεις και να ενδυναμωθείς, διαβάζοντας ένα μικρό κομμάτι της εμπειρίας τους.
Η επαγγελματική και προσωπική εξέλιξη είναι μια διαδρομή γεμάτη αποφάσεις, προκλήσεις και μαθήματα. Η αυτονομία, η αυτοπεποίθηση και η διεκδίκηση χτίζονται μέσα από εμπειρίες που μας ωθούν να ξεπεράσουμε τα όριά μας, με τις ιστορίες ανθρώπων που τόλμησαν να χαράξουν το δικό τους μονοπάτι να αποτελούν έμπνευση για όσες και όσους αναζητούν το επόμενό τους βήμα.
Η Μαρία Σωτηροπούλου, Εικονογράφος, Art Director, Σχεδιάστρια Οπτικής Επικοινωνίας και #WHENmentor είναι μια δημιουργός που δεν δίστασε να ακολουθήσει το δικό της όραμα, χτίζοντας μια καριέρα βασισμένη στις αξίες και τη μοναδική της προσέγγιση. Μέσα από προκλήσεις και αναζητήσεις, βρήκε τη δύναμη να διεκδικήσει τον χώρο της, αποδεικνύοντας ότι η επιμονή και η ενδοσκόπηση είναι τα κλειδιά της εξέλιξης.
Η μετάβαση από μια σταθερή εργασία σε ένα νέο εγχείρημα ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος από την οποία έμαθα και συνεχίζω να μαθαίνω ακόμα πολλά.
Ποια είναι μια προσωπική σου επιτυχία στον εργασιακό (ή και όχι!) χώρο;
Μια απόφαση που με άλλαξε και ώς άνθρωπο ήταν να αρχίσω να εργάζομαι ως ελεύθερη επαγγελματίας, κάνοντας τη δουλειά που αγαπώ, με τον δικό μου τρόπο και τις δικές μου αξίες. Ακούγεται απλό και στιγμιαίο όταν διατυπώνεται μέσα σε μία πρόταση, αλλά στην πραγματικότητα ήταν και είναι μια διαδικασία που παίρνει χρόνο και κάτι για το οποίο, ασυνείδητα, προετοιμαζόμουν καιρό πριν το τολμήσω.
Η μετάβαση από μια σταθερή εργασία σε ένα νέο εγχείρημα ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος από την οποία έμαθα και συνεχίζω να μαθαίνω ακόμα πολλά. Σήμερα, δημιουργώ εικόνες, τέχνη και επικοινωνία, ακριβώς όπως το είχα ονειρευτεί όταν σπούδαζα. Ενώ η λήψη της απόφασης και τα διαδικαστικά ήταν μια πολύ μοναχική διαδικασία, λάμβανα στήριξη που μπορεί να μην ήταν πάντα εμφανής. Όταν, όμως, άρχιζα να την αναγνωρίζω σε ένα απλό «Γεια! πώς είσαι; Είσαι καλά; Χρειάζεσαι κάτι;», έπαιρνα πολύ δύναμη. Η βοήθεια που είχα εκτός από συναισθηματική, ήταν και έμπρακτη, αναγνωρίζοντας τη γενναιοδωρία του κύκλου μου, κάτι που φροντίζω να τους το επικοινωνώ συχνά.
Θυμάμαι στην αρχή όλους τους ανθρώπους που μου εμπιστεύτηκαν τη δημιουργία του λογοτύπου τους, των συσκευασιών τους, μιας εικονογράφησης, μιας αφίσας και κάθε τι μικρό που συνέβαλε στο να με «σπρώχνει» μπροστά τις στιγμές που το χρειαζόμουν περισσότερο και αμφισβητούσα την επιλογή μου. Λίγο μετά από αυτό το ξεκίνημα στον καλλιτεχνικό τομέα, σχεδίασα και παρουσίασα την πρώτη μου παράσταση, στην οποία εμφανιζόμουν μόνη στην σκηνή για 45’ λεπτά. Για μένα, αυτή η πρώτη ατομική μου έκθεση στο κοινό παραλληλίζεται νοηματικά με την επαγγελματική και προσωπική μου αυτονομία και εξέλιξη.
Με προσωπική δουλειά, αναστοχασμό και διύλιση του τρόπου επικοινωνίας μου, κατάφερα να περιορίσω στρεσογόνες καταστάσεις που είχαν προφανή αντίκτυπο στην καθημερινότητά μου.
Ποια είναι μια πρόκληση που σε δυσκόλεψε αλλά την αντιμετώπισες, και πώς τα κατάφερες;
Για ένα μεγάλο διάστημα, κάθε επικοινωνία που περιλάμβανε οικονομική διαπραγμάτευση, διεκδίκηση ή επίλυση προβλημάτων αποτελούσε για μένα σημαντική πρόκληση. Η απλή καθημερινή επικοινωνία είναι κάτι στο οποίο δεν εκπαιδευόμαστε καθόλου μεγαλώνοντας, και για μένα είναι πολύ σημαντικό, καθώς από αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η ποιότητα μιας συνεργασίας. Εκεί μπαίνουν τα πρώτα όρια, διαπραγματεύεται η διαφάνεια, η ειλικρίνεια και βέβαια είναι κάτι που έχει και μεγάλη επίδραση στην ψυχική υγεία, ακόμα κι αν πολλές φορές το αγνοούμε.
Με προσωπική δουλειά, αναστοχασμό και διύλιση του τρόπου επικοινωνίας μου, κατάφερα να περιορίσω στρεσογόνες καταστάσεις που είχαν προφανή αντίκτυπο στην καθημερινότητά μου. Θυμάμαι τις πρώτες συνεργασίες, όπου, λόγω οικονομικής πίεσης, κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο φοβόμουν να απαντήσω και έλεγα “τι θα ακούσω πάλι”. Μάλιστα, έχω αναγκαστεί να κλείσω το τηλέφωνο για να αποφύγω να ακούσω αρνητικά πράγματα που έλεγε ένας άνθρωπος για να ξεσπάσει, τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με τη δουλειά.
Έχουμε δυστυχώς συνηθίσει σε αυτό και το έχουμε αποδεχτεί σαν κάτι που είναι μέρος του τιμήματος, προκειμένου να έχουμε αυτή τη δουλειά ή για να έχουμε δουλειά γενικότερα. Κάποιες φορές ναι, θα συμβεί, αλλά είναι σημαντικό να το αναγνωρίζουμε και να μπορούμε να δημιουργούμε σταδιακά μια διέξοδο. Το αντιμετώπισα και συνεχίζω να το αντιμετωπίζω, μαθαίνοντας να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου από τη θέση που βρίσκομαι κάθε φορά, επικοινωνώντας με σαφήνεια το τι προσφέρω και το πώς λειτουργώ.
